The Philips (B) (Fillips Bollaert -Jan Hautekiet - Ben Crabbé - Ben Embrechts) Mijn Gedacht Ranst (23-05-2021) report: Steven Kauffmann & photo credits: Anja Cleemput info club: Mijn Gedacht info band: The Philips © Rootsville 2021

Ditmaal had “Mijn Gedacht” the Philips geboekt, een vurig combo samengesteld uit zanger-gitarist Filip Bollaert, Jan Hautekiet (toetsen), Ben Crabbé (drums) en Bert Embrechts (bas). Uitbater en organisator Rudy Timmermans had een speciale deal met die van hierboven gesloten dat het eens ’n paar uur niet ging regenen en zijn gebeden werden verhoord op dit muzikale verjaardagsweekend waarin we enkele van onze muzikale helden eren: wijlen Joe Cocker (20 mei 1944), en nog hopelijk even onder ons Arno Hintjens (21 mei 1949) en sinds eergisteren prille zeventiger Johan Verminnen (22 mei 1951) en natuurlijk Bob (“Bawb”) Dylan (24 mei 1941).

Het dankbare publiek gaf weer talrijk present, de hammond begon behaaglijk te zoemen en prachtige pianotonen uit de vingers van Jan Hautekiet gaven waarempel de indruk dat Procul Harum hier stond te musiceren, prachtige intro en opener John Hiatt’s “Have a Litte Faith” werd beheerst en ingetogen gezongen en zette meteen de toon voor het hoge niveau van sound en sfeervol/intens musiceren waaraan we ons vandaag mochten laven, samen met de andere liquide en vaste versnaperingen in het mooie kader onder het tentzeil van “Mijn Gedacht”. Het ging meteen een versnelling hoger met “Long Train Runnin (without love)” van de Doobie Brothers dat in de beste traditie van De Laatste Schow/LSP-Band gebracht werd met de bruingeblakerde Bert Embrechts in een glansrol op zijn bonkende bas en een freewheelende Jan Hautekiet, met paukenslagen aangevuurd door de immer geestdriftige metronoom Ben Crabbé die zijn kornuiten gretig meppend opzweepte om het beste van zichzelf te geven.

De song en het hele optreden waren volgestouwd met talloze muzikale hoogstandje en Filip Bollaerts bleek naast veel situatiehumor ook nog eens te beschikken over een Claptoneske touch on the strings en in plaats van bakker regen, dwarrelde het bakken sfeer op de voormalige terreinen van FC De Kampioenen. Deze werd instant voortgezet met de aanstekelijke reggaefeel van dé Raymond zijn “Intimiteit” en een machtige versie van XTC’s "Making Plans for Nigel" ingeleid door het betere betonwerk van Ben Crabbé die hier tevens de vocale honneurs met verve inkleurde.

Zo werd ik meteen geheugengewijs teruggekatapulteerd naar het gezegende jaar 1987 waarin ik in het Culturele Centrum van Gruitrode een van mijn eerste concerten meemaken met “Ben Crabbé and the Floorshow”, de band waar de toen 25-jarige Ben Crabbé de frontman van was, want wat veel mensen niet weten, is dat Ben dus ook uitstekend kan zingen, maar ik was dat dus duidelijk niet vergeten:-) “Doe maar verder zo” dachten de mannen en ook “Sinds een dag of twee” (van sic, Doe Maar- ging erin als zoete koek, waarna, de in een fraai Bob Dylan T-shirt gehulde Filip Bollaerts een felgesmaakte en vrolijk meegekweelde powerversie van Neil Daimond’s “Sweet Caroline” aanhief, wederom krachtig ingezet op drums door onze little drummer boy van dienst.

Nostalgie troef opnieuw met “Don’t talk tot he Liar” van het onvolprezen The Bet, uit het gezegende jaar 1981, jawel, dat gezongen en gespeeld werd met een Rolling Stones-achtige fel, fris like mothers milk van de lever. “50 Ways to Leave Your Lover” klonk eerder als Billy Joel dan Paul Simon stemgewijs, maar minstens evengoed en “niet gerepeteerd” met veel schwung en stijl.

Dan volgde een waar hoogtepunt waarin Ben Crabbé weer mocht schitteren aan de zang en wel in de taal van Molière met een heel pakkende versie van “Quelque chose de Tennessee” (Johnny Hallyday), geen parlando, écht diep en soulvol gezongen, met een melodieuze mélopée-solo van de immer subliem musicerende Jan Hautekiet, gelardeerd met fraaie gitaaruithalen en zo eindigde set 1 elegant melodieus met een ware “twang” in de voice en een collectieve krop in de keel, met deze ontroerende uppercut.

Set 2 stak dan weer heel vrolijk van wel met “La Ballade des Gens Heureux” van Gérard Lenorman, met daarin een flard van Will Tura’s “Eenzaam zonder Jou” dat naadloos overliet in een stemmig “Hey Jude”, dat weer mede dankzij de vocale assistentie van Ben Crabbé uitmondde in een collectieve zangstonde, tijdens dewelke ook “De Wilde Boerendochter” (Ivan Heylen) en een mini-verzoekje AC/DC de revue passeerden. Dat de heren een voorkeur hadden voor het gezegende jaar 1981, bleek van weer uit een heerlijk echoënde versie van Scooter zijn "You" ("Don't believe in number one", waarin J. Hautekiet zijn kunsten op synth breed mocht doen uitwaaieren over de gestelde (netjes gezeten) lichamen.

Over naar het jaar 2013 met een weldadig gezongen “Wake Me Up" (Avicii/Aloe Blacc) met alweer een heerlijk galmende gitaar en daarop weer de beuk erin met een extatisch “Born to Be Wild” van Steppenwolf met stormram B. Crabbé met brio op de mortelmolen en Jan Hautekiet in de glansrijke gedaanten van zowel John Lord (Deep Purple) als ene Ray Manzanarek (the Doors), waarmee hij, ook qua fysionomie zelfs enige gelijkenissen vertoont. De triomftocht ging onverbiddelijk verder met een fel “Sex on Fire”, in een koninklijke versie waarin de binnenkoer werd omgetoverd tot het Koning Boudewijnstadion en de ambiance pijls- en Schaal van Richtergewijs naar astronomische hoogten schoot en wij ons denkbeeldig een headbangende Balthazar Boma inbeelden met een van gersenat natte snor en de trein raasde door met een fortissimo uptempo powerversie van “Message in a Bottle” met een wederom ziedend matrakkende B. Crabbé.

Als kers op de taart kregen we nog een fijnbesnaard “Wonderful Tonight” dat wonderwel van toepassing was op deze bijzonder deugddoende zondagnamiddag tijdens dewelke  de hernieuwde passie van de muzikanten tastbaar voelbaar was en wij de meer dan zoete vruchten proefden van een vuur dat gedurende al die kille maanden gestadig was blijven smeulen en zich dan nu met orkaankracht cum laude weer ontvouwde en de innerlijke stoof in onze zieltjes op Fahrenheit bracht terwijl het zonnetje eventjes liefdevol scheen op al die smiling faces.

Dit therapeutisch verantwoord entertainment is plezant/gezond en wederom bedankt Rudy Timmermans voor deze werkelijk royale dagschotel, ons merk ! We waren in the right time, wie het miste in a wrong place, met deze rocket tot he moon by the Philips. Dank aan deze soulvolle sloebers die het spelplezier letterlijk van de plancher deden afdruipen na de zondvloed van de afgelopen weken met deze bijzonder smaakvolle episode/plat du jour als bijzonder welgekomen droog en verwarmend intermezzo tussen deze schier eindeloze ellendige nattigheid. What a lovely way to spend a Sunday afternoon indeed ...

Bye bye till the next time & “Mijn Gedacht”, merci (encore) une fois – en douceur et profondeur - pour cette tournée amicale !